Το διδακτικό εγχειρίδιο «Προσανατολισμοί μετά το Γυμνάσιο – Σχολικό Έτος 2021-2022» αποτελεί βοήθημα για τους/τις μαθητές/μαθήτριες της Γ΄ Γυμνασίου, στους/στις οποίους/ες προσφέρει τη δυνατότητα να αντλήσουν όλες τις σχετικές πληροφορίες, πριν πάρουν αποφάσεις που σχετίζονται με τη σταδιοδρομία τους.
Γι’ αυτόν τον λόγο, στο βιβλίο περιγράφεται αρχικά λεπτομερώς το Γενικό Λύκειο με τη νέα του δομή, τις Ομάδες Μαθημάτων Προσανατολισμού, τα Επιστημονικά Πεδία και τα Εξεταζόμενα Μαθήματα. Στη συνέχεια, περιγράφεται το Επαγγελματικό Λύκειο, με τους τομείς και τις Ειδικότητές που προσφέρει. Τα περιεχόμενα του βιβλίου ολοκληρώνονται με την αναφορά σε ορισμένες ασκήσεις αυτογνωσίας που προέρχονται από αντίστοιχα βιβλία της Κυπριακής Δημοκρατίας για μαθητές Γ’ Γυμνασίου.
Συγγραφική Ομάδα :
Ανδρέας Οικονόμου: Αναπληρωτής Καθηγητής ΑΣΠΑΙΤΕ Θεσ/νικης
Η μετάβαση του εφήβου από το Γυμνάσιο στο Λύκειο απαιτεί άριστη προετοιμασία. Απαιτεί συγκέντρωση, μεθοδική μελέτη και έγκυρη πληροφόρηση. Απαιτεί ένα περιβάλλον ταυτόχρονα προστατευτικό και ενθαρρυντικό. Οι γονείς έχουν την ευθύνη της δημιουργίας καλών συνθηκών μελέτης στο σπίτι, στη διάρκεια όλων των προηγούμενων σχολικών χρόνων του, και, φυσικά, την ηθική και συναισθηματική συμπαράσταση που χρειάζεται το παιδί τους για να πάρει μια από τις σημαντικότερες αποφάσεις της ζωής του απαντώντας στο ερώτημα «Ποιον τύπο Λυκείου θα επιλέξω και γιατί;»
Το σχολείο, από την πλευρά του, έχει κι αυτό σημαντικές ευθύνες. Βοήθησε ώστε στα 15 του ο έφηβος να είναι έτοιμος γνωστικά να πάρει μια ορθολογική απόφαση; Τον βοήθησε να έχει μια ρεαλιστική εικόνα για τον εαυτό του; Να γνωρίζει τις δυνατότητές του, τις αξίες του, τις επιθυμίες του; Τον βοήθησε, τέλος, ώστε να έχει πληροφορηθεί για τον κόσμο της εργασίας, όπως θα τη ζήσει στη δική του μελλούμενη εποχή; Όλοι οι εκπαιδευτικοί, όλων των προηγούμενων τάξεων και όλων των ειδικοτήτων, έχουν μικρότερο ή μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, ώστε, τελικά, οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα να είναι θετικές.
Η ευθύνη αυτή, όμως, μεταφέρεται και σε όλους όσοι λαμβάνουν τις κεντρικές αποφάσεις για την Εκπαίδευση στη χώρα μας. Έτσι, ο σχεδιασμός και οι επιλογές των αρμοδίων για την αξία και τη θέση του Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού στο Ελληνικό Σχολείο έχουν βαρύνουσα σημασία. Παρακολουθώντας το έργο των εκπαιδευτικών που θεραπεύουν τον ΣΕΠ στα σχολεία μας, ζούμε και την αγωνία τους για τις αλλαγές των τελευταίων ετών που υποβαθμίζουν και τον ΣΕΠ και τη συμβολή των στελεχών του.
Στο πλαίσιο αυτό, με μεγάλη χαρά, δέχτηκα την πρόσκληση των αγαπητών μαθητών μου, αποφοίτων του Προγράμματος Ειδίκευσης στη Συμβουλευτική και τον Προσανατολισμό της ΑΣΠΑΙΤΕ στη Θεσσαλονίκη και τώρα έμπειρων εκπαιδευτικών, να εκπονήσουμε την παρούσα μελέτη, διασκεδάζοντας με δημιουργικό τρόπο την αγωνία μας για την τύχη του ΣΕΠ, ελπίζοντας ότι έτσι αμβλύνουμε το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί και ότι σύντομα θα βρεθεί η λύση που θα ενδυναμώσει τα παιδιά μας, δίνοντάς τους τα εργαλεία με τα οποία θα κτίσουν μια καλύτερη Ελλάδα.
Δρ. Οικονόμου Ανδρέας
Ψυχολόγος, αναπληρωτής καθηγητής Παιδαγωγικού Τμήματος Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε.
Πλησιάζουν οι μέρες για το OPENHOUSEChaniapop-up event, το οποίο θα μας ταξιδέψει έξω από τα όρια της Αθήνας, στη μαγευτική αρχιτεκτονική μιας ακόμα ελληνικής πόλης. To Open House Athens πηγαίνει στα Χανιά στις 12 & 13 Ιουνίου. Τα Χανιά είναι μια πόλη που μετρά πάνω από 5000 χρόνια, από την Μινωική Κυδωνία, στα αραβικά Al Hanim, στα βυζαντινά Χανιά, στα βενετικά La Canea, στα Οθωμανικά Χανιά και τελικά στα απελευθερωμένα ελληνορθόδοξα Χανιά. Η πλούσια και μακρόχρονη ιστορία της περιοχής των Χανίων είναι συναρπαστική και αποτυπώνεται στα κτίρια της.
Την Πέμπτη 9 και την Παρασκευή 10
Ιουνίου στις 8:30 μμ στον Δημοτικό Κινηματογράφο ΚΗΠΟΣ των Χανίων θα κάνει
πρεμιέρα το ντοκιμαντέρ «Η Αλίβρεκτος Νέα Χώρα» του Κώστα Νταντινάκη. Το
ντοκιμαντέρ παραγωγής Βάντας Ιωαννίδου & Πολιτιστικής Εταιρείας
Κρήτης, το οποίο ολοκληρώθηκε με την υποστήριξη της Περιφερειακής Ενότητας
Χανίων και της ΚΕΠΠΕΔΗΧ-ΚΑΜ, αποτελεί την απόλυτη καταγραφή της ιστορικής
συνοικίας των Χανίων. Περισσότεροι από 50 – λιγότερο ή περισσότερο γνωστοί -
Νεοχωρίτες συνθέτουν με τις αφηγήσεις τους την ιστορία της Νέας Χώρας από την αρχαιότητα ως τις
μέρες μας.
Το
Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών πολύ μικρού μήκους Très Court, για μια ακόμη χρονιά,
στην Κρήτη την Τετάρτη 8 Ιουνίου 2022 από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου
Χανίων
Την Τετάρτη 8 Ιουνίου στα Χανιά, το Ρέθυμνο, τον Άγιο Νικόλαο και την Σητεία θα
απολαύσουμε το γρηγορότερο διεθνές διαγωνιστικό φεστιβάλ κινηματογράφου του
κόσμου: 40 ταινίες μέσα σε δύο ώρες! Θα παρασυρθούμε σ' ένα εξπρές
κινηματογραφικό ταξίδι και θα ψηφίσουμε τις καλύτερες ταινίες,
συνδιαμορφώνοντας μαζί με άλλες 60 πόλεις από όλον τον κόσμο το αποτέλεσμα για
την ανάδειξη του Βραβείου Κοινού!
Για άλλη μία χρονιά το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων φιλοξενεί για όλη την Ελλάδα το διαγωνιστικό 24ο Διεθνές Φεστιβάλ ταινιών πολύ μικρού μήκους Très Court!
Χάρη στο ChaniafilmFestival και τους συνεργαζόμενους φορείς οι φίλοι του κινηματογράφου στην Ελλάδα θα ανακαλύψουν τις καλύτερες ταινίες μικρού μήκους από όλο τον κόσμο, και θα λάβουν μέρος – για μια ακόμη χρονιά - σε μια διεθνή ψηφοφορία μιας δημόσιας επιλογής για την καλύτερη ταινία!
Το Φεστιβάλ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ με ΤΟ ΚΟΙΝΟ και ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ να παρακολουθεί και να ΨΗΦΙΖΕΙ συνδιαμορφώνοντας το αποτέλεσμα αξιολογώντας τις ταινίες του προγράμματος.
Σας προσκαλούμε στην
εκδήλωση που θα γίνει τη Δευτέρα 6 Ιουνίου και ώρα 7:30 μ.μ. στο Πνευματικό
Κέντρο Χανίων (Ανδρέα Παπανδρέου 70) στην αίθουσα εκδηλώσεων «Πολυχρόνης
Πολυχρονίδης» με αφορμή την λήξη του σεμιναρίου δημιουργικής γραφής για παιδιά
το οποίο ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2021 και ολοκληρώθηκε τον Μάρτιο του 2022.
Χαρισματικά παιδιά ενώνουν τις φωνές τους
και παραδίδουν μαθήματα ζωής
Το Αννουσάκειο Θεραπευτήριο Χρονίων
Παθήσεων, Κέντρο Αποθεραπείας -Αποκατάστασης Κλειστής Νοσηλείας «Ο Άγιος
Σπυρίδων» της Ιεράς Μητρόπολης Κισάμου
και Σελίνου, ο Παγκύπριος Σύνδεσμος «Χάρισμα», με την Νεφέλη Αντωνίου και το
ΕΕΕΕΚ Κισάμου διοργανώνουν μουσική βραδιά αγάπης την Τετάρτη 8 Ιουνίου 2022, 8:00 μ.μ., στο
προαύλιο χώρο του παρεκκλησίου του Αγίου Οικουμενίου, στο Τσατσαρωνάκειο Πολιτιστικό
Πολύκεντρο, των ιδρυμάτων της Ιεράς Μητρόπολης Κισάμου και Σελίνου.
Καλεσμένος από σχολεία –τα χρόνια πριν την πανδημία– σε συζητήσεις
και εισηγήσεις για τον ρόλο της λογοτεχνίας στην εκπαίδευση ή στη ζωή
των μαθητών, κατέληξα αναπόφευκτα να αναρωτιέμαι για τον ρόλο του
σχολείου και της εκπαίδευσης στη ζωή τους. Εντέλει ακόμα και για τον
ρόλο της ζωής τους (της προσωπικότητας και εσωτερικής τους ζωής) στο
σχολείο.
Η λέξη «μαθητής» με τα χρόνια άρχισε να μου μοιάζει ύποπτη και
παραπλανητική. Δεν αναφέρομαι βέβαια στο πανθομολογούμενο «Ars longa,
vita brevis», το ταπεινωτικό ωκεάνιο μιας κάθε τέχνης και επιστήμης, της
ίδιας της πολυπλοκότητας της ζωής, που κάνει τον καθένα μας μαθητή έως
εσχάτων. Δεν αναφέρομαι στο ότι αυτό που μας συνδέει όλους είναι η
ιλιγγιώδης άγνοια. Ούτε στην αναγκαστική τόλμη που υπαγορεύει η ίδια η
ελλειμματικότητα και ανεπάρκεια, που ως ανθρώπεια συνθήκη αποδεχόμαστε
μελαγχολικά χωρίς να χάνουμε την αίσθηση της πορείας προς κάποιο νόημα.
...
Β. Είναι η λογοτεχνία «μάθημα»; Τι σημαίνει λογοτεχνική ανάγνωση και ποια είναι η ωφέλειά της
Για τον συγγραφέα η λογοτεχνία είναι τέχνη, όχι φιλολογία. Η
αντιμετώπιση της τέχνης αυτής ως «μάθημα», δηλαδή η συρρίκνωσή της από
τη μια σε ανάλυση σχημάτων, στοιχείων της ζωής συγγραφέων και πτυχών της
ιστορίας της λογοτεχνίας, και από την άλλη σε αποκρυπτογραφήσεις πάγιων
νοημάτων με την πρόταξη μιας (υποτιθέμενης) συγγραφικής πρόθεσης,
αφήνει εκτός σχολείου την πρωτεύουσα λειτουργία της, την ειδοποιό
διαφορά της ως τέχνης του λόγου, ως αισθητικά στοχευμένης εκφώνησης.
...
Γ. Συνέπειες της θεωρητικής στροφής προς τον αναγνώστη για το σχολείο
Γεγονός είναι ότι η έξοδος από τη βαριά σκιά του συγγραφέα και η
μετάθεση του κέντρου βάρους από την πλαναίσθηση του παραμόνιμου κειμένου
ως αδιαφιλονίκητου σώματος στατικών συλλαβών που ψιθυρίζουν στον γνώστη
την ερμηνεία τους (με τον καθηγητή ως αρχαιολόγο ενός υποτιθέμενου
αρχικού νοήματος να διαβεβαιώνει το αισθητικό τους κύρος), προς τον
σεβασμό του αισθητικού συμβάντος της ιδιωτικής συνάντησης με το κείμενο
ως περιχώρησης οριζόντων (που προηγείται [ομαδο]συνεργατικών νοηματικών
συμψηφισμών στην τάξη), θα μπορούσε να έχει –και θεσμικά– πολλές
συνέπειες για το σχολείο.
...
Περί
ομορφιάς
Όμοια είναι η συναρπαγή που κοινωνείται στον αναγνώστη όταν το
δημιούργημα, σε σημεία έστω, επιτρέπει την εμπειρία που θέλγει: την
ευαρέσκεια που και στην τέχνη του λόγου συχνά ονομάζουμε
ομορφιά. Ο J.L. Borges σημειώνει κάπου: «Γύρω στο ’30 πίστεψα πως η
ομορφιά είναι προνόμιο ελάχιστων δημιουργών. Σήμερα ξέρω πως είναι
διάσπαρτη και πως καραδοκεί στις τυχαίες σελίδες μιας μετριότητας ή σε
μια κουβέντα του δρόμου». Είναι σίγουρα δύσκολο να ορίσεις τον
συγγραφέα, π.χ. από τον τρόπο που καταπιάνεται με τα θέματά του ή την
αισθητική του αξίωση, και να τον ξεχωρίσεις από άλλους γράφοντες. Αλλά
ήδη ειπώθηκε: Η λογοτεχνία είναι ομορφιά μόνο ως συνεργατικό κατόρθωμα
(συντάκτη και αναγνώστη). Είναι ένα κερί που φωτίζει πραγματικά όταν
καίει και από τις δύο μεριές.
Οι χρόνοι χρήσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης αυξήθηκαν κατακόρυφα λόγω του κορωνοϊού και πήραν διαστάσεις εθισμού.
Οι
διαθέσιμες μελέτες δείχνουν ότι τα αγόρια είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα
λόγω προβλημάτων αυτοεκτίμησης. Μπορεί να νιώσουν τα ίδια πιο δυνατά
κερδίζοντας μάχες σε κάποιο βιντεοπαιχνίδι (φωτ. Shutterstock).
Το 2018, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναγνώρισε
επίσημα τους εθισμούς που σχετίζονται με το Διαδίκτυο,
συμπεριλαμβανομένου του εθισμού στα βιντεοπαιχνίδια. Σύμφωνα με τον
διευθυντή του τμήματος Εθισμού και ειδικό στην ψυχιατρική και την
ψυχοθεραπεία παιδιών και εφήβων στο Πανεπιστημιακό Ιατρικό Κέντρο
Αμβούργου – Επεντορφ, Ράινερ Τομάσιους, η αυξημένη χρήση των μέσων
κοινωνικής δικτύωσης και οι ώρες κατά τις οποίες τα παιδιά παίζουν βιντεοπαιχνίδια
είναι ιδιαίτερα ανησυχητικές. «Οι χρόνοι χρήσης των μέσων κοινωνικής
δικτύωσης αυξήθηκαν κατακόρυφα λόγω του κορωνοϊού» δήλωσε ο Τομάσιους
στην εφημερίδα Frankfurter Allgemeine. «Μεταξύ των παιδιών και των
εφήβων ηλικίας 10 έως 17 ετών καταγράφηκαν ποσοστά αύξησης έως και 75%
κατά το πρώτο lockdown. Με το άνοιγμα των σχολείων και τη μείωση των
περιορισμών, οι ώρες χρήσης μειώθηκαν κάπως, αλλά όχι στα επίπεδα πριν
από τον κορωνοϊό»
Τα κορίτσια είναι πιο πιθανό να επηρεαστούν από επικίνδυνα ή
παθολογικά πρότυπα χρήσης λόγω των κοινωνικών μέσων και τα αγόρια
περισσότερο λόγω των βιντεοπαιχνιδιών. «Οι χρόνοι χρήσης στο πρώτο
lockdown ήταν πολύ υψηλοί –περίπου πεντέμισι ώρες τις καθημερινές για
κοινωνικά δίκτυα και παιχνίδια στον υπολογιστή– χωρίς να περιλαμβάνεται η
κατ’ οίκον εκπαίδευση» πρόσθεσε ο Τομάσιους. «Αυτά είναι εξαιρετικά
ανησυχητικά νούμερα και σημαντικά υψηλότερα από αυτά των εξαρτώμενων από
κάνναβη παιδιών και εφήβων. Είναι ένας νέος πληθυσμός επιρρεπής σε
εθισμό που δεν είχαμε δει πριν από δέκα χρόνια» Ωστόσο, οι ώρες χρήσης
δεν είναι αρκετές για να διαγνωστεί ένα παιδί με εθισμό στα
βιντεοπαιχνίδια. Αλλα κριτήρια πρέπει επίσης να πληρούνται σε διάστημα
δώδεκα μηνών, όπως η απώλεια ελέγχου και η συνεχής χρήση παρά τις
αρνητικές συνέπειες. «Αυτές οι συμπεριφορές πρέπει επίσης να οδηγούν σε
σημαντική διαταραχή της καθημερινής ζωής στο σχολείο, στην οικογένεια ή
σε άλλα κοινωνικά πλαίσια»
Μπορούν να δράσουν όπως τα ναρκωτικά σε επίπεδο διαταραχών συμπεριφοράς.
Κατά τον Τομάσιους, οι νέοι μπορούν να εθιστούν στα βιντεοπαιχνίδια
όπως και στα ναρκωτικά. «Είναι ένας εθισμός που έγκειται στις διαταραχές
συμπεριφοράς. Στην περίπτωση αυτή δεν υπάρχει κάποιος τοξικός
παράγοντας ή μια ψυχοτρόπος ουσία που δρα άμεσα στο κεντρικό νευρικό
σύστημα και προκαλεί μέθη. Ωστόσο, η χρήση των κοινωνικών μέσων και των
βιντεοπαιχνιδιών μπορεί να επηρεάσει περιοχές του εγκεφάλου που είναι
υπεύθυνες για τα καλά συναισθήματα»
Ο ρόλος των γονέων
Οι γονείς πρέπει να ενημερώνονται για το τι κάνουν τα παιδιά τους στο
Διαδίκτυο για την αποφυγή και την καταπολέμηση του εθισμού των παιδιών
τους. «Οι διαθέσιμες μελέτες δείχνουν ότι τα αγόρια είναι ιδιαίτερα
ευαίσθητα λόγω προβλημάτων αυτοεκτίμησης. Μπορεί να νιώσουν τα ίδια πιο
δυνατά κερδίζοντας μάχες στο παιχνίδι» Το αυξημένο άγχος, οι χαμηλές
δεξιότητες αυτοελέγχου, η χαμηλή αυτοεκτίμηση και η κοινωνική ανασφάλεια
παίζουν μεγάλο ρόλο στη δημιουργία του εθισμού. «Πρέπει να θέσετε όρια
ανάλογα με την ηλικία των παιδιών και να δείξετε ενδιαφέρον για το
περιεχόμενο του παιχνιδιού προκειμένου να μπορέσετε να καταλάβετε τι
ψάχνουν σε αυτό τα παιδιά σας. Το σημαντικότερο είναι να προσφέρετε
εναλλακτικές λύσεις με αναλογικές δραστηριότητες αναψυχής, οι οποίες
παρέχουν τη δυνατότητα αντιμετώπισης του άγχους ή άλλων καταστάσεων που
ωθούν τα παιδιά στο να εθίζονται σε αυτά τα παιχνίδια» καταλήγει.
Εισηγητές:Δημήτριος ΓραμμένοςΚύριος Ερευνητής, ΙΠ-ΙΤΕ-Ανθή Στρατάκη, Data Protection Officer, ITE ). Παρακαλούμε για την καλύτερη οργάνωση της εκδήλωσης να συμπληρώσετε τη Φόρμα Εκδήλωσης Ενδιαφέροντος - Συμμετοχής στο σύνδεσμο (εφόσον δεν έχετε ήδη συμπληρώσει): https://bit.ly/3lUOoi1
Αρχίζει κανείς να το φοβάται όσο τα χρόνια περνούν: οι αγγλικές λέξεις
και φράσεις που χρησιμοποιούν οι νεότερες γενιές μοιάζουν περισσότερες
από ό,τι παλιότερα
καθώς αρκετές προέρχονται από τον
χώρο των βιντεοπαιχνιδιών, σαν να καταδικάζουν όσους δεν παίζουν, σε
αδυναμία επικοινωνίας με τα παιδιά ή τα εγγόνια τους. Εκείνα πάλι μπορεί
να γελάνε με τους «νουμπάδες» και την αδεξιότητά τους ή να βαριούνται
όταν ο καθηγητής τους «λαγκάρει» (στους μήνες της τηλεκπαίδευσης συνέβη
συχνά να «κολλάει» η οθόνη). Και αυτή είναι η εύκολη ορολογία.
Υπερβολές θα πει κανείς, όμως η Γαλλία θεώρησε το φαινόμενο
επικίνδυνο. Οπως ανακοινώθηκε τη Δευτέρα, οι δημόσιοι υπάλληλοί της
απαγορεύεται να χρησιμοποιούν (στην υπηρεσία τους λογικά) λέξεις που
προέρχονται από τα βιντεοπαιχνίδια. Καλούνται να τις αντικαταστήσουν με
τις ανάλογες γαλλικές, που δημιουργήθηκαν προς αυτόν τον σκοπό από τη
Γαλλική Ακαδημία. Γιατί, σύμφωνα με το γαλλικό υπουργείο Πολιτισμού, ο
χώρος των video games διαθέτει τόσους αγγλισμούς, που η επικοινωνία με
όσους δεν τους γνωρίζουν είναι δυσχερής.
Είναι αλήθεια ότι οι αγγλισμοί (γενικώς οι κακομεταφρασμένες και
αναφομοίωτες λέξεις και φράσεις μιας άλλης γλώσσας) ακούγονται
τουλάχιστον δυσάρεστα. Και όσο να ‘ναι, κάτι παραπάνω θα ξέρει η Γαλλική
Ακαδημία για τους κινδύνους που αντιμετωπίζει το γαλλικό λεξιλόγιο.
Αναρωτιέται, πάντως, κανείς, αν είναι η πρώτη φορά που μια γλώσσα
υιοθετεί, λιγότερο ή περισσότερο, λέξεις μιας άλλης, καθώς και αν υπήρξε
ποτέ περίπτωση που μια γλωσσική απαγόρευση ή έστω αυστηρή ρύθμιση
πέτυχε τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Ειδικά στην περίπτωση των νεαρών «gamers», που αποτελούν μια
κοινότητα με δικούς της γλωσσικούς κώδικες, κατάλληλους για
εξειδικευμένη συνεννόηση, για διαμόρφωση ταυτότητας και για αρκετές
ακόμη λειτουργίες, τον τόνο στην ομιλία τους λογικά θα εξακολουθεί να
τον δίνει το λεγόμενο γλωσσικό τους αίσθημα: όσο πιο ελεύθερο
παραμείνει, τόσο πιο εύκολα θα συντονιστεί, όπως συνέβαινε πάντα, και με
των υπολοίπων.